تا آستان یار
از بس که مشت کوفته ام
بر جای جای این در بسته
انگشتری که مهر ترا داشت
ماندست با نگین شکسته
از راه دوری آمده ام
بر گیسوان من
لای و لجن، ستاره و باران
میراث سالیان.
هر روز یک قدم
با شور و ولوله به تو نزدیک تر شدم
هر روز پله پله مرا برد
ابری شگفت تا حرم دیدار
هر روز یک قدم
تا آستان یار.
"مهستی بحرینی"
[ پنج شنبه 92/8/16 ] [ 11:48 عصر ] [ نگین ]
نظر
