پر ميکشم از پنجره ي خواب تو تا تو

هر شب من و ديدار،در اين پنجره با تو

از خستگي روز همين خواب پر از راز

کافيست مرا،اي همه خواسته ها تو

ديشب من و تو بسته ي اين خاک نبوديم

من يکسره آتش،همه ذرات هوا تو

پژواک خودم بودم و خود را نشنيدم

اي هرچه صدا،هرچه صدا،هرچه صدا-تو

آزادگي و شيفتگي مرز ندارد

حتي شده اي از خودت آزاد و رها تو

يا مرگ و يا شعبده بازان سياست؟

ديگر نه و هرگز نه،که يا مرگ که يا تو

وقتي همه جا از غزل من سخني هست

يعني همه جا-تو،همه جا-تو،همه جا-تو

پاسخ بده ازاين همه مخلوق چرا من؟

تا شرح دهم،از همه ي خلق چرا تو؟

آري آغاز دوست داشتن است گر چه پايان راه نا پيداست

من به پايان دگر نيند يشم که همين دوست داشتن زيباست